Bir hiç’sin Hayat!

Hayat bizim izin verdiğimiz gibi geçer,

yönlendiren sensin;

herşey elinde,

bahane gerektirmez hiç!

ona karşı hamleni yapmadan önce..

Soru şu?

Ruhunla aynı anda buluşabiliyor musun?

aynı anda aynı şeyi düşünüp,

aynı adımı atabiliyor musun şu hayatta?

yoksa hızlı koşup,yorulduğunda mı arayışa geçiyorsun sadece;

rehberim nerede diye!

Peki geri döndüğünde bıraktığın noktada olacak mı?

aradığın o şey!..

Özgür ruh ayaklanmış bir kere!

Ya da geri dönmeden bunu düşünecek halde olacak mı aklın?..

deneme yanılma olmadan!

İlk yaşadığın şeye karşı olduğunda bile..

vakit kaybıyla geçecek zamanın var mı hayatta?

geç kalmamak mümkün olacak mı sana sunacaklarına?

hızla akıp geçen bu zamanının zıt yönündeyken ama?

sonra elde kalan koca bir hiç olacaksa !

Ve hayattan bir kare daha işte;

şahidi eder oldu yine beni..

Dokunmak bile hiç değil;

bakmak yeterli  içine alması için beni;

Şehir uykuya daldı işte,

yalnızlık kapımı çaldı yine..

pencereden izlerken soluduğum şehri,

‘neredeydi? o koşuşturma’ diye sormamak mümkün değildi?

herkesin bir yere bir amaçla yetişme çabası!

İtiş kakışlar,hırslar,koşuşturmalar..

saatler sonra başlayacaktı yine,

elbet hayat devam ettiği sürece..

Birden bir umut yeşerdi yüreğimde,

karanlığa,sessizliğin üzerine çöküşüne rağmen;

ılık esen rüzgar kokunu getirdi bana;

İçimin cız etmesine,

yüzümü, ani bir tebessümün kaplamasına yetti bu hatırlatma.

ama uzun sürmedi;sokağımın köşesindeki üşüyen bir evsizi gördüğümde..

ve işte,karanlığın soğuğu çöktü yine yüreğime,

kapıldım yine vesveselere,

sıyrılmak zaman alacaktı belli ki

ve şu an boğuluyordum yine karanlıkta,

sanırım bu akşam içine almaya kararlıydı tümüyle beni,

ama bilmiyordu ki hazırlıklıydım ben.

Çözümünü biliyordum bu halimin,

yaşamıştım öncesinde çünkü..

inadına üstüne gitmek,

korkusuzca yürümek gerek,

sessizce ama özgürce!

Sığınarak,su serperek yüreğine,

bir hiç uğruna olsa bile;tüm değerlerine….

 

<by A.B>